Mij is het derde hoofdstuk toebedeeld, getiteld “Van wie is dit huis voor de ziel? – Van Jezus zijn”. De vraag daarbij luidde: “Geef in een kort statement een kritisch commentaar vanuit je eigen vakgebied.” Mijn vakgebied is de studie van het Nieuwe Testament, dus ik zou kunnen nagaan in hoeverre Henk de Roest zich in dit hoofdstuk terecht op het NT beroept. Maar uiteraard ben ik me bewust van de grote verschillen tussen het vroege christendom waarvan in de nieuwtestamentische geschriften getuigd wordt en onze eigen tijd en cultuur, waarin de christelijke kerken een gevestigde positie hebben gehad, maar die ze inmiddels in belangrijke mate hebben verloren. De vraag is dan toch in hoeverre ik het gebruik van de nieuwtestamentische teksten verantwoord acht.

Lees meer: Van wie is dit huis voor de ziel? - Riemer Roukema

In zijn boek 'Een huis voor de ziel' concentreert De Roest zich op het belang van de innerlijkheid voor het gelovige en kerkelijke leven. “De gezamenlijke weg naar binnen is nodig om de weg naar buiten te kunnen gaan” (12). Door de schrift, de liturgie en de gestalte van Christus komen wij in aanraking met de dieptedimensie van het bestaan en daar moet ook het zwaartepunt van het christelijke, gelovige of kerkelijke leven liggen. Dat betekent naar mijn idee dat we de kerk als ontmoetingsplaats, de kerk voor de wereld, nieuwe vormen van kerk-zijn om mensen te trekken en dergelijke een beetje kunnen relativeren – en in ieder geval niet als beginpunt moeten gebruiken – voor de gemeenteopbouw. We moeten terug naar een dieptedimensie die er al is, die er altijd was, maar die we opnieuw moeten ontsluiten als datgene wat ons draagt en ook als kerk kan blijven dragen.

Lees meer: De kosmos en de taal als omgeving van het huis - Rick Benjamins